از منظری دیگر، ما در عصر جدیدِ تحولات اجتماعی زندگی می کنیم. با این وجود، آثار تغییرات سریع در اقتصاد، فرهنگ و حتی در سازمان های ما بی سابقه است. مسائل اجتماعیِ ناشی از این آثار از سطح فردی گرفته تا سطح راهبردی یا استراتژیکِ جهانی رشد یافته و نتیجه کار این بوده که افراد، ظاهرا برای یافتن پاسخ به رشته های فلسفه و علوم اجتماعی و انسانی روی می آورند. تنها پس از مطالعه کامل کاربرد ویژگی های علوم اجتماعی و انسانی معاصر (و توجه به جامعیت، واقع گرایی، رعایت مسائل بین الملل و سازگاری با ملاحظات محلی و اجتماعی) امکانِ یافتنِ راه حل برای مسائل اجتماعیِ پیچیده حاضر وجود خواهد داشت. این وضعیت، سطحِ مسئولیت فلسفه و علوم انسانی و اجتماعی را در توسعه اقتصاد و فناوری بالا می بَرَد. در عین حال، روند شفاف علوم اجتماعی معاصر، ارائه خدماتی است که محوریت کاربردی، توسعه و تصمیم گیری دارند.

اما وضعیت امروز ما واقعاً متفاوت است، چراکه فناوری ‌های بی‌شمارِ جدیدی به عرصه اجتماع پا گذاشته‌اند و همراهی و همگامی ما با آن، به تغییرات گسترده‌ای در موجودیت ما می‌انجامد. روش ها، ابزارها و رویه های حل مسائل اجتماعی به واسطه به کارگیری دانش علوم اجتماعی به تدریج به عنوان فناوری اجتماعی به رسمیت شناخته می شود. فناوری امروز مانند سوخت به هر وسیله ای سرعت می دهد. مهم نیست آن وسیله چه چیزی باشد. مهم این است که فناوری به مدد آن می آید. در زبان عامیانه هم همیشه گفته اند که  فناوری در خدمت مردم یا  مردم در خدمت فناوری باشد. حال فکر کنید، فناوری با اجتماعِ این مردم همراه شود و مفهوم فناوری اجتماعی (Social Technology) را شکل بدهد. با این حال، در واقعیت، فناوری اجتماعی به منزله فرآیند نوآورانه فعالیت های اجتماعی به مراتب پیچیده تر بوده و به هیچ وجه فناوریِ کاربردیِ علوم اجتماعی ساده نیست. اگر بخواهیم خیلی ساده بگوییم: فناوری اجتماعی یعنی، فناوری استفاده شده به وسیله گروهی از مردم.

فناوری ایجاد و توسعه کارآفرینی را هم می‌توان یک فناوری اجتماعی برجسته دانست که هدف آن کمک به راه‌اندازی شرکت‌های کوچک کارآفرین است. این بخش درواقع بخشی از «فناوری توسعه سازمانی» است.